تحلیل مقایسه ای پایداری کالبدی مسکن روستایی در استان لرستان در دوره های زمانی ۱۳۸۷ و ۱۳۹۲

مسکن روستایی هم در مباحث گسترده سیاسی و هم در مباحث مربوط به مسائل روستایی، به علت اولویت بیشتر قائل شدن برای نیازهای مسکن شهری نسبت به مسکن روستایی، به صورت حاشیه­ای در آمده است. توسعه و بهسازی سکونتگاه­های انسانی و علی­الخصوص سکونتگاه­های روستایی و مسکن روستایی موضوعی کثیرالوجوه بوده که پایداری کالبدی یکی از این وجوه یه شمار می­رود. در پژوهش حاضر به منظور سطح بندی و تحلیل وضعیت پایداری کالبدی شاخص­های مسکن روستایی در استان لرستان در طی دو دوره زمانی 1387 و 1392 اقدام به بررسی وضعیت 14 شاخص­ کمی و کیفی مسکن در قالب بعد کالبدی مسکن روستایی در بین شهرستان­های استان لرستان گردید.تحقیق حاضر از نوع تحقیق کاربردی و روش بررسی آن توصیفی – تحلیلی می­باشد.اطلاعات مورد نیاز با استفاده از داده­ها و اطلاعات مرکز آمار ایران1390 و بنیاد مسکن انقلاب اسلامی (1387 و 1392) با استفاده از روش­های کمی- تحلیلی - تکنیکی در محیط spss و exll، matlab و gis مورد پردازش قرار گرفت. نتایج حاصل از بررسی پایداری کالبدی مسکن روستایی در دو دوره 1387 و 1392 در استان لرستان با استفاده از روش­های مختلف مدل­هایtopsis ، saw و vikor حاکی از وضعیت نامطلوب بیشتر شهرستان­های استان در هر دو دوره می­باشد. نتایج این مطالعه در زمینه پایداری کالبدی مسکن روستایی به نوعی مؤید رفتار مرکز–پیرامون در استان لرستان می­باشد. به طوری که شهرستان­های حوزه مرکزی استان دارای پایداری کالبدی بیشتری می­باشند و هرچه به طرف پیرامون حرکت کنیم ناپایداری کالبدی در بین شهرستان­های استان لرستان افزایش می­یابد.به طور کلی پایداری کالبدی مسکن روستایی در استان لرستان در وضعیت مطلوبی به سر نمی برد اما تمرکز بیشتر سیاستگذاری های مرتبط با حوزه پایداری مسکن روستایی باید بیشتر حوزه ی پیرامونی استان تأکید داشته باشد.